“Wij zijn dwaas ter wille van Christus…”
Afgelopen zondag ben ik niet naar de kerk geweest, i.v.m. griepklachten. Gelukkig kon ik de volgende dag de preek van Pastor Shelton online bekijken, dus heb ik alsnog mogen luisteren naar zijn boodschap van afgelopen zondag, een boodschap die ik heel erg herkende. Dit keer bracht hij een stuk uit het Oude Testament en het Nieuwe Testament. Uit het Oude Testament gingen we opnieuw naar 1 Samuël en dit keer hoofdstuk 18, vers 6 tot 8:
“…Maar er was iets onaangenaams gebeurd toen het triomferende leger van Israël terugkeerde, nadat David Goliath had verslagen. Vrouwen uit alle steden stonden langs de kant van de weg om koning Saul toe te juichen. Zij zongen en dansten van blijdschap op muziek van trommels, tamboerijnen en cimbalen. Zij zongen dit lied: ‘Saul heeft zijn duizenden verslagen en David zijn tienduizenden!’ Dat wekte de woede van Saul. ‘Wat zullen we nu krijgen,’ zei hij bij zichzelf, ’ze rekenen David tienduizenden toe en mij slechts duizenden. Als dat zo doorgaat, maken ze hem nog een koning!’…” 1 Samuël 18:6-8
David heeft hier net Goliath verslagen, en in dit hoofdstuk wordt opnieuw helder dat David degene is die God als fundament heeft in zijn leven, en dat dit betekent dat hij eigenlijk ieder gevecht overwint. Saul daarentegen bereidde zich goed voor als hij moest vechten, had de beste bewapening, maar de echte overwinning maakt hij niet. Pastor Shelton legt uit wat het verschil is tussen je fundament bouwen op de feiten en op de Waarheid. In dit geval bereidt Saul zich feitelijk goed voor met de juiste bewapening, daarmee maak je feitelijk meer kans om een gevecht te winnen. Toch wint David, want hij loopt met de Waarheid, namelijk God. Pastor Shelton legt hiermee uit hoe belangrijk het is dat we ons fundament moeten bouwen op ons geloof in God, de Waarheid. Feiten kunnen belangrijk zijn, maar ons fundament is op God, net als bij David, en God overwint alles!
Dan gaat Pastor Shelton naar het Nieuwe Testament:
“…Al die zorgen maken uw leven geen dag langer. Waarom zou u zich zorgen maken over kleding? Kijk eens naar de bloemen in het veld. Die staan daar te bloeien zonder zich druk te maken. En toch zag koning Salomo, met al zijn pracht en praal, er niet zo mooi uit als zij. Als God zo goed zorgt voor de bloemen, die vandaag in het veld staan en morgen weg zijn, zal Hij dan niet nog veel beter voor u zorgen? Wat hebt u toch weinig vertrouwen in Hem! Maak u dus geen zorgen over wat u zult eten of aantrekken…” Mattheüs 6:27-31
Veel mensen leven op dit moment met zorgen in hun leven. Ook ik maak me soms zorgen. Pastor Shelton zegt tijdens zijn preek: welke zorgen we ook hebben, ze mogen nooit het fundament zijn waarop we bouwen. Toch lijkt het soms dwaas als we, tegen beter weten in, kiezen voor het fundament van Jezus. En deze Bijbeltekst herinnert mij aan de komst van onze jongste zoon Jaïr.
Mijn man en ik hebben een samengesteld gezin. Hij heeft twee kinderen uit een eerdere relatie en ik heb een dochter uit een eerdere relatie. Gezamenlijk kregen we drie jaar geleden een dochter. Met de geboorte van mijn eerste dochter kreeg ik mijn eerste ervaring met God, met de komst van mijn 2e dochter besloot ik ook daadwerkelijk het pad van Jezus te bewandelen. Dit was nodig om uiteindelijk ook de keuze te maken voor mijn derde kind, mijn zoon.
Feitelijk gezien was het goed zo. Gezamenlijk hadden we 4 mooie, lieve, gezonde kinderen, en ze vonden elkaar nog leuk ook. Het was druk genoeg, kamers moesten gedeeld worden, dus praktisch gezien was het niet handig als er nog een kind zou komen. Ook financieel had corona ons wat uitdagingen gegeven, bovendien was ik qua leeftijd al de 40 gepasseerd. Kortom, de feiten zeiden: ‘niet nog een kind erbij!’. En toch wisten wij dat er nog een zoon zou komen.
Exact een jaar geleden ontdekte ik, terwijl ik corona had, dat ik zwanger was. De eerste drie maanden heb ik ongeveer non-stop corona gehad. Daarbij was de rest van mijn zwangerschap fysiek zwaar. Met name de oudste kinderen snapten niet waarom we kozen voor nog een kind, want zoals ik al zei, er moest nog meer ruimte, tijd en aandacht gedeeld worden. Ook was de oudste van mijn man net 18 geworden, toen ik 18 weken zwanger was. Eigenlijk was de komst van dit kindje met geen enkel verstand te verklaren. Mijn man en ik wisten dat dit kindje er moest komen. Tegelijkertijd werd ik behoorlijk op de proef gesteld.
In één van de eerste weken nadat ik wist dat ik zwanger was, kwam de naam van dit kindje tot mij, tijdens één van de preken van Pastor Shelton. De naam Jaïr werd genoemd. De preek ging niet over Jaïr, maar zijn naam kwam per toeval in de Bijbeltekst voor. Toen ik de naam hoorde, wist ik dat ons kindje zo moest gaan heten. Ik besprak het toen we thuiskwamen met mijn man, maar beiden waren we zelf niet heel enthousiast over de naam. Ik legde het even naast mij neer.
Toen ik ongeveer 3 maanden zwanger was, kreeg ik een droom. In die droom was ik met al onze kinderen bij een dokter en ik maakte mij zorgen. Ik zag mijn buik en ik zocht bevestiging in mijn buik, dat het goed was met ons kindje. Mijn man was er niet bij, er was in mijn droom water tussen hem en mij, alsof ik samen met de kinderen op een eiland was en hij op het land. Toen kwam er een stem in die droom en die zei: ‘Maak je geen zorgen, je weet dat het goed gaat met dit kindje, je weet ook al dat dit kindje een zoon is en dat hij Jaïr gaat heten’. Toen ik wakker werd, besprak ik de droom met mijn man. We wisten op dat moment dat hij, onze zoon, Jaïr zou gaan heten.
Toen ik 30 weken zwanger werd, kregen we een extra echo, zomaar, geen enkele reden, een pretecho. Alle voorgaande standaardecho’s waren goed geweest, dus er was geen aanleiding. De bedoeling was dat ik daar met mijn man en onze drie meiden naartoe zou gaan, maar per toeval was de zoon van mijn man er ook bij, die moest ik ophalen. Mijn man zou uit zijn werk daar naartoe komen. Toen de echo begon, was mijn man er niet. Het lukte hem niet om op tijd te komen. Dus ik ging met de kinderen naar binnen. En toen kreeg ik ineens te horen dat er mogelijk iets mis was. De placenta zou voor de uitgang liggen, dus er was geen ruimte voor het kindje om naar buiten te komen. Dit betekende dat ik mogelijk een keizersnede zou moeten krijgen. Ik raakte in paniek, maar wilde niet dat de kinderen dat zouden zien. Toen ik eenmaal thuis was bij mijn man liet ik mijn emoties toe en hij herinnerde mij aan die droom. De situatie was precies zoals in de droom, zelfs de locatie waar mijn man was, er was letterlijk water tussen ons. In die droom zei de stem: ‘Je weet dat het goed is, je weet dat dit je zoon is en je weet dat hij Jaïr heet’. We hebben die avond samen gebeden, met alle kinderen, alsof we als gezin symbolisch ruimte moesten maken om dit kindje welkom te heten op deze wereld, want een week later tijdens de controle in het ziekenhuis was de placenta niet eens in de buurt van de uitgang. Jaïr kon geheel op eigen kracht ter wereld komen. Inmiddels is hij 4 maanden oud en weet ik dat hij ons letterlijk door God gegeven is. Zijn naam betekent dan ook ‘Hij die schijnt’. Mijn derde kindje heeft mij dus laten zien hoe belangrijk het is om met God te lopen, om Jezus als fundament te hebben in mijn leven. Jaïr moest komen in ons leven, waarom precies weten we nog niet, maar hij is er omdat God het ons verteld heeft. Want ik weet zeker dat Hij tot mij sprak op al die bijzondere momenten in mijn zwangerschap. Mede hierom lukt het mij iedere dag om Jezus als fundament te hebben in mijn leven, welke zorgen er ook zijn, hoe dwaas het ook klinkt. We worden letterlijk voorzien, zoals de tekst van Mattheüs ons vertelt hierboven!
Heb jij weleens de stem van God gehoord? Hoe spreekt Hij tot jou? Lukt het jou om naar Hem te luisteren, ook als het helemaal niet logisch lijkt? Weet jij hoe je jouw fundament op Jezus bouwt? Of verleiden jouw zorgen je toch nog te vaak om zogenaamde verstandige keuzes te maken?