Wat zoek jij in een kerk?
Twee jaar geleden ben ik voor het eerst in mijn leven lid geworden van een kerk, Chapel Avenue in Almere. Vanaf het eerste moment dat ik een Sunday Service bijwoonde, wist ik dat ik daar moest zijn, dat God mij daar naartoe geleid heeft om mijn hart te openen voor Jezus. Nu zijn wij als gezin lid, ben ik samen met mijn man gedoopt door onze Pastor Shelton, en inmiddels dienen wij in de kerk. Naast de Kids-diensten, Connect Team, hebben wij samen met de leiders de taak om alle nieuwe leden van de kerk te ontvangen, en daarvoor een programma te ontwikkelen die de nieuwe leden kennis laten maken met Chapel Avenue, de belangrijke missie en hoe je als nieuw lid onderdeel kunt worden van de Chapel Family.
Een belangrijke vraag die bij mij daarom steeds naar boven komt is: Waarom komen mensen eigenlijk naar de kerk? Er zijn zoveel redenen voor mensen om naar de kerk te gaan, en belangrijk is dat jij als kerkganger ook weet wat jij zoekt in een kerk. Want een kerk is voor veel mensen zoveel meer dan alleen op zondagochtend verhalen uit de Bijbel horen. Maar wat is dat dan?
Laat ik beginnen met mijn eigen verhaal. Het heeft bij mij zeker een jaar geduurd voordat ik lid werd van Chapel Avenue. In de eerste instantie wilde ik geheel vrijblijvend het Woord van God horen en Jezus leren kennen. Ik was nooit eerder lid geweest van een kerk, en stond juist op een punt in mijn leven dat ik, samen met mijn gezin, er voor het eerst echt alleen stond. Ik had altijd een heel druk sociaal leven, maar door omstandigheden had ik op dat moment eigenlijk al mijn vrienden en familie losgelaten. Het laatste waar ik op zoek naar was, was een nieuwe familie. Ik had behoefte om vrijblijvend iedere week opnieuw bevestigd te worden in het Woord, en daarmee inspiratie te vinden voor mijn dagelijks leven. Ik was niet op zoek naar nieuwe mensen, ik was niet op zoek naar een nieuwe familie, ik was enkel en alleen op zoek naar het Woord van mijn Hemelse Vader… dacht ik… want God had duidelijk een ander plan. God bracht me bij Chapel Avenue, en daar word je automatisch onderdeel van de Chapel Family.
Waarom ben ik dan toch lid geworden van uitgerekend deze kerk?
Naast de prachtige diensten, mooie Worship en inspirerende preken, leerde ik de liefde van Jezus kennen en is de Heilige Geest mij gaan leiden. Dit zorgde ervoor dat ik als christen mijn verantwoordelijkheid wilde nemen. Dit betekent dat ik een voorbeeldfunctie heb, in de eerste plaats naar onze kinderen, maar ook naar andere christenen, mijn broeders en zusters. Hoe lastig en eng ik die commitment misschien in het begin ook vond door mijn ervaringen in het verleden, ik heb wel de verantwoordelijkheid als kind van God om mijn commitment aan te gaan en weer terug te geven wat ik ontvang van Onze Vader. Daarom geef ik mijn financiële giften, besloot ik lid te worden, mijzelf te laten dopen en inmiddels ook te dienen. Ik dien waar ik kan en waar de kerk mij bij nodig heeft, bij de kids, vrouwen-events, new-members, etc., ik sta zelfs in de keuken. Het doet er voor mij niet zoveel toe of ik het leuk vind, daar waar ik nodig ben dien ik, zoals God mij ook altijd dient.
Nu wij dus sinds begin dit jaar betrokken zijn bij het ontwikkelen van het programma voor nieuwe broeders en zusters, is de eerste vraag dus vooral, waarom komen onze bezoekers naar de kerk? Wat zoeken de nieuwe bezoekers bij Chapel Avenue? Ik wil jou als lezer dan ook uitnodigen die vraag voor jezelf te gaan beantwoorden. En daarin is het ook belangrijk om te weten dat daar waar je mee naar de kerk komt, is niet altijd wat je ook gaat ontvangen. Wat jij denkt dat je nodig hebt, is niet altijd wat God weet dat jij nodig hebt. Dus naar welke stem ga je luisteren? Mijn behoefte was vrijblijvend het Woord van God horen, maar God bracht me een kerk waar ik mijn commitment aan ging geven.
Er zijn zoveel verhalen van mensen die teleurgesteld zijn in de kerk waar zij kwamen, waar veroordeling plaatsvindt, mensen zich niet welkom voelen en waardoor deze mensen uiteindelijk in het meest verdrietige geval ook hun rug toekeren naar God.
Het is niet aan mij om daarover te oordelen, want ik ben als mens niet in staat om te bepalen wat het juiste pad is voor iemand anders. Wij mensen hebben maar een beperkt zicht op wat het juiste is voor onszelf of voor anderen, alleen God kan dat oordeel vellen. Wat ik wel als mijn taak zie als christen is om betrokken te blijven in de ander zijn pad. Dit betekent liefdevol en soms ook kritisch de ander te bevragen, want daar zijn we broeders en zusters voor. Een mooie ondersteunende Bijbeltekst vind ik de volgende:
Hebreeën 10:24-25: “…Laten we op elkaar letten en elkaar aansporen tot liefde en goede daden, en in plaats van weg te blijven van onze samenkomsten, zoals sommigen doen, elkaar juist bemoedigen, en dat des te meer naarmate u de dag van zijn komst ziet naderen…”
Wat betekent dit voor jou? Wanneer letten we goed op elkaar en sporen we elkaar aan tot liefde en goede daden? Wanneer is het bemoedigen en wanneer is het oordelen? Waar ligt die grens en wat kunnen we doen om betrokken te blijven bij elkaar zonder dat we het gevoel hebben dat de ander zich bemoeit?
Mijn ervaring is dat iedereen andere ervaringen heeft hierin, en dat dit vooral ook komt door wat de ander hierin al eerder heeft meegemaakt. Voor mij zit het verschil in het volgende:
Als mens/christen kan ik niet bepalen wat voor jou goed of fout is, hoe graag mijn hoofd dat ook wilt. Wat ik als mens/christen wel kan, is samen met jou de Bijbel lezen, bidden en jou aanmoedigen om zoveel mogelijk je relatie met God te versterken, want alleen daar ga je de antwoorden vinden die jij als mens/christen moet horen. In mijn ogen kunnen dat misschien de verkeerde antwoorden zijn, maar mijn zicht is te beperkt om te weten wat Go(e)d is voor jou. Laten we elkaar vertrouwen, vergeven, en bemoedigen om God op te zoeken. En precies dit is volgens mij de boodschap die Pastor Shelton iedere zondag aan ons mee wilt geven, hij vertelt je niet wat jij moet doen, maar hij inspireert je om God te zoeken, en wanneer je Hem gevonden hebt de antwoorden bij God te halen. Dankuwel, Pastor Shelton!