Seat at the Table, Land to Work On
“…’s Avonds bij de maaltijd pakte Jezus een brood. Hij dankte God, en brak het brood in stukken. En hij zei tegen zijn leerlingen: ‘Kijk, dit is mijn lichaam. Ik zal sterven voor jullie. Herhaal deze maaltijd steeds opnieuw om aan mij te blijven denken’. Na het eten pakte Jezus een beker wijn. Hij zei: ‘Mijn bloed zal vloeien. Maar daardoor zullen jullie gered worden. Dat heeft God beloofd. Deze beker is daarvan het teken. Drink steeds opnieuw uit deze beker om aan mij te blijven denken…” 1 Korintiërs 11:23-25
Eén keer in de maand nemen wij in de kerk een stukje gebroken matzes en een bekertje druivensap, om Jezus te herdenken, de boodschap die Hij ons brengt en het offer dat Hij voor ons is geweest. Ik wil dit graag met jullie delen omdat het een heel mooi voorbeeld is van een traditioneel christelijk gebruik, waar ik vaak getuige van ben geweest in verschillende kerken waar ik als kind kwam, maar wat ik pas echt ben gaan begrijpen sinds ik bij Chapel Avenue kom.
Als kind ben ik vaak in kerken geweest. Met mijn moeder ging ik naar gereformeerde kerken, omdat zij in deze traditie is opgegroeid, in haar jeugd speelde het geloof een hele centrale rol. Mijn grootouders brachten het geloof in hun dagelijkse leven door iedere dag meerdere malen tijd te maken voor gebed en voor het lezen van de Bijbel. Zodra ik daar als kind was, was ik daar getuige van, maar eerlijk gezegd snapte ik er niks van. Ik deed mee, maar het had geen betekenis voor mij, en ik zag en voelde de betekenis voor de anderen ook niet. Via mijn vader kwam ik soms in de Katholieke kerk, omdat hij met deze traditie is opgegroeid, en daar was het inderdaad gebruikelijk om naar voren te lopen en een stukje brood en wijn te nemen, maar ik snapte nooit echt waarom. Ik deed mee, maar het had geen betekenis voor mij, en ik zag of voelde de betekenis voor de anderen ook niet. Mijn conclusie was daarom dat het Christendom niet voor mij was, de overtuiging dat God bestond dat moest ik allemaal nog weleens zien. Mijn ouders waren ook niet overtuigd, dus waarom zou ik dat zijn?
Mijn zoektocht naar God ging, af en toe onbewust, door. Verschillende reizen heb ik gemaakt en studies heb ik gevolgd, waarin spiritualiteit en geloof altijd een belangrijk onderdeel was. Vele religies ben ik langs geweest. De Islam heb ik bestudeerd aan de Universiteit. Met het Boeddhisme, de Sikhisme en Hindoeïsme heb ik via verschillende meditatie en Yoga-gebruiken kennis gemaakt. En sinds een paar jaar word ik toch weer langzaam naar het Christendom toegetrokken. Ik kwam via via al in verschillende christelijke kerken en het verhaal van Jezus inspireerde mij steeds meer. Mijn echte kennismaking met Jezus was bij Chapel Avenue, daar begon ik mijn geloof in Jezus Christus en de aanwezigheid van God voor het eerst echt te voelen, en daarom verdween mijn behoefte om te snappen. Ik ervaarde voor het eerst, geloof in God doe je niet met je hoofd, maar dit gebeurt met je hart, met je Ziel, en dat gebeurde hier, in Almere! Voor het eerst wist ik, het is God die ik altijd al bij me gevoeld heb, nu weet ik het zeker!
Ik voelde me ook meteen welkom in de Chapel Avenue-kerk. Zoals ik in het verleden vaak het idee had dat ik mijn twijfel, mijn angsten en mijn teleurstelling nooit mocht meenemen naar de kerk, leer ik in Chapel Avenue dat God je altijd welkom heet, ook met je twijfel en alle emoties, ook al staan ze op dat moment de onvoorwaardelijke liefde nog in de weg. En juist wanneer je met die twijfel en angsten mag komen, kun je ze ook daar loslaten en aan God geven, precies daar in je gebed, precies daar wanneer Pastor Shelton je Het Woord geeft, of precies daar wanneer Lady Vernice precies dat zingt:
“…At your table I have a place, I have a name. My Savior you are the grace that washed my shame away…” (Tekst: Kyle Kempers)
God geeft ons allemaal een plek aan tafel, met welke bagage je ook komt, je bent Welkom! En dat herdenken we door Jezus te herdenken, want bij Hem was iedereen welkom aan tafel en gaf hij iedereen onvoorwaardelijke liefde, wat je verleden ook was geweest:
“…All the sinners and the saints, all the broken and ashamed, all the ones who fell away, come to the table.
All the lost and forgotten, all the weary and unwanted, all the ones who don’t know grace, come to the table…” (Tekst: Kyle Kempers)
Maar God geeft je nog iets anders, en dat is waar Pastor Shelton in de preek van afgelopen zondag in verder ging. Opnieuw nam hij Mefiboseth als voorbeeld, hij die in de Bijbel leeft als kreupele omdat zijn voedster hem heeft laten vallen, hij die door mensen ook als kreupele wordt gezien en zelfs genoemd. Alleen Koning David ziet in hem geen kreupele. Hij ziet in hem een nakomeling van Koning Saul en besluit hem daarom uit te nodigen aan tafel, maar daarnaast ook een stuk land te geven. Dit land moet hij delen met Sabi, degene die hem eigenlijk ook een beetje verraadt, en samen dragen zij verantwoordelijkheid voor dat stuk land.
Wat ik uit de boodschap van Pastor Shelton haal, is dat hij wil duidelijk maken dat God je altijd uitnodigt aan zijn tafel en je zal voeden in wat jij nodig hebt, en dat hij je tegelijkertijd een verantwoordelijkheid en een taak geeft die je zal moeten uitvoeren. Die taak is niet altijd een taak die je zult snappen, misschien zelfs niet een taak die het je altijd gemakkelijk maakt, maar je mag erop vertrouwen dat God weet wie je bent en weet wat jij kan dragen.
Het klinkt zo simpel, maar waarom lukt het ons dan niet? Pastor Shelton legt uit dat God waakzaamheid van ons verwacht. We laten ons door allerlei andere zaken in slaap zussen waardoor we vergeten wat echt belangrijk is, en wat onze echte taak is. In een wereld waarin God niet vanzelfsprekend op de eerste plaats staat, worden we de hele dag afgeleid tot andere zaken. TikTok, Netflix, (social) media, maar ook allerlei materiële zaken zijn in deze wereld belangrijker dan Gods Woord. We willen het als mensen liever gemakkelijk en plezierig hebben, in plaats van dat we Gods liefde op de eerste plaats zetten, en het voorbeeld van Jezus te volgen. We zijn niet meer gewend om met de weerstand om te gaan die soms nodig is om op het juiste pad te blijven. We zeggen tegen onszelf: Het moet wel goed voelen! We hebben korte termijn beloningen die we boven de onvoorwaardelijke liefde van God zetten.
In deze tijd ligt de afleiding op de loer, en worden we verleidt om van ons pad af te dwalen, in slaap gesust zodat we vergeten wat echt belangrijk is. Weet jij wat jouw verleidingen zijn? Hoe vaak lukt het jou op jouw juiste pad te blijven? Wat heb je daarvoor nodig? En hoe doe je dat?
Ik daag je uit om deze week naar jezelf te kijken, en op zoek te gaan naar jouw verleidingen, naar het duiveltje op je schouder die tegen je zegt: Kies de makkelijke weg, doe gewoon waar je zin in hebt.
Liefs & Licht,
Deborah